ประสบการณ์เรื่องการเดินทางหาวิชาและของอาถรรพ์  หลวงพ่อสาคร

ในช่วงราวๆปี 2520 หลวงพ่อสาครท่านได้เดินทางไปเสาะหาของอาถรรพ์ต่างๆ เช่น คต แร่ ของทนสิทธิ์ต่างๆ ว่านยา ดินจากสถานที่มากมายทั่วทั้งภาคของประเทศ และเข้าไปถึงเขมรเลยก็มี เพื่อเก็บรวบรวมไว้เพื่อทำพระ  อย่าเช่นมีเหตุการณ์นึงที่ลุงโยชน์ได้เล่าว่า

เมื่อตอนไปหาว่านกับของอาถรรพ์กับหลวงพ่อสาครหลังจากขึ้นเขาเกลือที่จันทบุรีแล้วก็ลัดเลาะมาจนออกที่บ้านซอง ที่เขาชะเมา แล้วก็เดินทางต่อไปที่เขาสมิง จ.ตราด พักที่นี่เพื่อเดินทางต่อเข้าเขมร หลังจากขึ้นเขามาได้ 2 วัน คืนวันที่ 2 หลังจากกำหนดจุดพักนอน สมัยก่อนป่าทึบดงดิบมากๆ ต้องมีพรานผู้ชำนาญพื้นที่คอยนำทางให้ พรานที่นำทางแกก็ตีเส้นโดยใช้ไม้ลากบนพื้นดินว่าคาถาบอกกล่าวแม่ธรณี หลังจากนั้นก็นำหินมาวางกำหนดจุดตามทิศต่างๆ ดึกแล้วก็ยังไม่นอนนั่งคุยกันถึงจุดหมายที่จะไปในวันพรุ่งนี้ ก็ได้ยินเสียงเสือเดินมารอบๆ ใกล้กับที่พัก พรานก็เอาไฟฉายกระบอกยาวๆส่องออกไปดูเห็นเป็นตาสะท้องไฟ พรานจึงยิงปืนออกไปทันที หลังจากนั้นทุกอย่างก็เงียบสงัด สรุปคืนนั้นเลยไม้ได้นอนกันเลย เพราะกลัวเสือออกมาอีก พอรุ่งเช้าก็ไปดูบริเวณที่พรานยิงออกไป ก็พบเป็นศาลไม้เก่าๆในพุ่มไม้ มีรอยกระสุนถูกยิง เราก็กลัวกันมากคิดว่าโดนลองของเข้าแล้ว แต่หลวงพ่อสาครดูท่านเฉยๆ นิงๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ท่านสงบมาก

อีกครั้งนึงตอนที่ไปหาของและวิชาจากพระเกจิทางเหนือ ขากลับระหว่างทางมืดค่ำแล้วจึงได้หาที่พักโดยขอเข้าไปพักที่วัดแห่งหนึ่ง ขออนุญาตต่อสมภารวัด ท่านก็อนุญาต พอรุ่งเช้าเข้าไปกราบลาสมภารก็สอบถามว่ามาจากไหน? แล้วจะไปไหนกัน? จึงได้เล่าให้ท่านฟังเรื่องไปเรียนกับไปหาของอาถรรพ์ตามที่ต่างๆ ทางสมภารท่านก้ได้แต่ยิ้มให้แล้วท่านก็เดินลงไปสระน้ำ เมื่อท่านขึ้นมาปรากฏว่า “ ตัวท่านและผ้าจีวรไม่เปียกเลย “ หลวงพ่อสาครก็ได้สอบถามท่านสมภารว่าทำไมตัวท่านและผ้าจีวรไม่เปียกน้ำแต่อย่างใด ท่านก็ตอบว่าท่านไม่มีคาถาใดๆเลย มีเพียงจิตสมาธิเท่านั้น ที่กำหนดให้เป็นไป หลวงพ่อสาครก็ได้รำพึงขึ้นว่า อำนาจจิตสมาธิอัศจรรย์นัก ทำได้ถึงเพียงนี้เชียวรึ

ที่มา : หนังสือบูรพาไม่สิ้นแสง